top of page
.png)
Nabożeństwo niedzielne
Nabożeństwa niedzielne odbywają się o godz. 11:00 przy ul. Smolki 8, 2. piętro.
Liturgia Kościoła Chrystusa Zbawiciela w Krakowie łączy w sobie tradycję starożytnego Kościoła z elementami liturgicznymi z czasów reformacji.
Aby pomóc ci aktywnie uczestniczyć w naszym nabożeństwie, zachęcamy do zapoznania się ze stałymi elementami kultu.
Nabożeństwa odbywają się głównie w języku polskim z tłumaczeniem symultanicznym na język angielski. Sporadycznie elementy nabożeństwa będą w języku angielskim z tłumaczeniem na język polski. Urządzenia tłumaczące i słuchawki są dostępne w holu. Biuletyny są również dostępne w języku polskim i angielskim.
Pieśni uwielbienia
Jest to czas chwalenia Boga poprzez śpiew i grę na instrumentach muzycznych. Niektóre Kościoły protestanckie nazywają tę część nabożeństwa „uwielbieniem”, ale uwielbienie nie kończy się wraz z końcem pieśni. Całe nabożeństwo jest uwielbieniem, co oznacza, że każda część nabożeństwa nosi znamiona oddania i uwielbienia Boga, nie tylko pierwsza część związana z muzyką.
Spowiedź
„Jeśli wyznajemy nasze grzechy, to Bóg, który jest wierny i sprawiedliwy, odpuści nam grzechy i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.” (1 Jana 1:9) Podczas każdego nabożeństwa spędzamy trochę czasu w ciszy, zastanawiając się nad naszym życiem i wyznając nasze grzechy w cichej modlitwie. Następnie jako zbór wspólnie wyznajemy pisemną modlitwę, w której uznajemy, w jaki sposób zgrzeszyliśmy przeciwko Bogu i naszym bliźnim.
Czytanie Pisma Świętego
Publiczne czytanie Słowa Bożego nie zastępuje naszego osobistego czasu spędzonego z Biblią, ale pomaga nam ją zrozumieć. Bardzo często podczas czytania Biblii ograniczamy się do naszych ulubionych fragmentów i tematów. Na nabożeństwach możemy usłyszeć różne teksty, często takie, których nigdy nie wybralibyśmy do osobistego spędzania czasu. Mamy okazję usłyszeć, jak Bóg przemawia do nas przez Swoje Słowo, nie tylko to, co chcemy usłyszeć, ale także to, co musimy usłyszeć.
Kazanie
Celem kazania jest pokazanie osoby i dzieła Jezusa. Choć kazanie ma za zadanie poruszać życiowe sprawy, jego celem nie jest jedynie zdobycie wiedzy zasad biblijnych by zastosować je w życiu, ale spotkanie z osobą Jezusa Chrystusa. Kazanie powinno umożliwić usłyszenie głosu Boga który pokazuje Jezusa. Biblijna prawda staje się wtedy nie tylko zrozumiała ale i realna, przemieniająca. Kazanie zatem powinno mieć równocześnie trzy wymiary. Po pierwsze, pokazanie biblijnej prawdy, odnalezienie Jezusa w Biblii. Po drugie, praktyczne zastosowanie w życiu, czyli jak Jezus ma stać obecny w mojej rzeczywistości dnia codziennego. Po trzecie, doświadczenie Jezusa tu i teraz, czyli realne spotkanie z Bogiem. Kazanie powinno budować wieloletnich wierzących i równocześnie być zrozumiałe dla osób nowych.
Credo
Nabożeństwo jest wydarzeniem wspólnotowym podczas którego wspólnie śpiewamy, wspólnie się modlimy, wspólnie słuchamy Słowa Bożego, wspólnie uczestniczymy w komunii, wspólnie składamy ofiary. Na podobnej zasadzie, jako Kościół, wspólnie wyznajemy wiarę poprzez odmawianie Apostolskiego Wyznania Wiary lub Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskie. Powyższe Creda są wspólne dla wszystkich historycznych i ortodoksyjnych nurtów Kościoła. Wspólne wyznanie wiary jest praktyką biblijną - 2 M 20,1-3; 5 M 6,4; Flp 2,11, 1 Tm 1,15; 2 Tm 2,11; Hbr 13,15; 1 Jn 4,15. Wyznanie wiary ma charakter pedagogiczny: uczymy naszych dzieci chwalebnych i biblijnych prawd chrześcijańskiej wiary - sami je sobie przypominając. Daje to chrześcijaninowi możliwość publicznej, regularnej deklaracji tego, w co wierzy. To przejaw szacunku do mądrości i teologicznej spuścizny Kościoła minionych wieków. W publiczny sposób deklarujemy, że utożsamiamy się z jego historią, a naszą służbą również ją piszemy.
“Ojcze Nasz”: Modlitwa Pańska
Uczniowie widzieli, że Jezus często oddalał się na osobność by się modlić. Choć sami byli wierzącymi i modlącymi się Żydami, przeczuwali, że modlitwa Jezusa jest czymś więcej, niż ich modlitwy. Dlatego, gdy pewnego dnia skończył się modlić, poprosili go, by nauczył ich modlić się tak, jak On. Jezus dał im praktyczną lekcję. Nauczał ich o modlitwie – modląc się. Dlatego Modlitwa Pańska ma dwa wymiary. Z jednej strony jest sama w sobie modlitwą, z drugiej strony jest wzorem modlitwy – każda jej część mówi o kolejnym elemencie skutecznej modlitwy chrześcijańskiej. Modlitwa Pańska dość wcześnie została włączona jako część niedzielnego nabożeństwa - już pod koniec I wieku (didache). Chrześcijanie przez wieki uważali, że jest ona sumą i konspektem wszystkich innych modlitw. Święty Augustyn powiedział: „Zbadajcie wszystkie modlitwy, jakie znajdują się w Piśmie Świętym, a nie wierzę, byście mogli znaleźć w nich coś, czego nie zawierałaby Modlitwa Pańska”. Czy z czasem nie stanie się ona pustą modlitwą? Jedynie wtedy, gdy stracimy sens tego, co ona oznacza. Tradycja staje się tradycjonalizmem, gdy przez dłuższy czas nie wyjaśnia się znaczenia tego, co robimy podczas nabożeństwa. Dlatego okresowo należy nauczać znaczenia Modlitwy Pańskiej.
Czytanie responsoryjne i spisane modlitwy
Zarówno król Dawid, jak i Jezus i Apostołowie modlili się „cudzymi” modlitwami. Sztuką jest, by uczynić je swoimi modlitwami. Potrzebujemy balansu pomiędzy formą a spontanicznością w naszym życiu modlitewnym. Dobrze jest modlić się swoimi słowami, lecz czasami wszystkim nam brakuje właściwych słów. Często przestajemy wtedy się modlić, nie mając siły „wymyślać” kolejne zdania do Boga, lub przyłapujemy się na tym, że powtarzamy się w naszej modlitwie. Musimy nauczyć się modlić zatem swoimi słowami jak i słowami tych, którzy szli przed nami. Ważne jest, by oba rodzaje modlitw wypływały z naszego serca.
Wieczerza Pańska
Komunia jest przyjmowana zgodnie z nakazem Pana Jezusa pod obiema postaciami: chleba i wina. Wiadomo, iż dopiero Sobór w Konstancji w roku 1415, a więc na sto lat przed reformacją, ustanowił poddawanie Komunii Św. tylko pod jedną postacią. Komunia Św. jest posiłkiem Nowego Przymierza Boga z człowiekiem, ustanowiony również i po to, aby utwierdzić świętych w wierze, że wszystkie dobrodziejstwa pochodzące z ofiary Chrystusa są ich udziałem. Sakrament ten nazywany bywa słusznie „pokarmem duszy”, który żywi i umacnia nowego człowieka. Chrystus, który oddał się za nas na śmierć, żyje w nas (Ga 2:20).
bottom of page